7.10.10

Para Cerati

A finales de mes estaba previsto que Gustavo Cerati, uno de los grandes de la música mundial nos visitase. Un infarto cerebral lo tiene tirado en una cama. Un homenaje con este tema que me acompaña como melodía del móvil desde hace cinco años o más...

26.7.10

Un abrazo e compromiso por máis de tres meses.



Un fermoso tema que lle adico a unha persoa que coñecin este verán, agardo que o "próximo verán" este ahi. Ela lembroume o poder balsámico dun abrazo. O positivo ao contrario do que se di na canción é que estarei en disposición de ofrecer algo máis si mo piden, moitísimo máis de tres meses si asi mo solicitan.

Existen profecias que a veces se cumpren. A canción interpretouna Marwan en xaneiro de 2009 e eu coñecin a esta marabillosa persoa o vindeiro verán, é dicir no verán de 2010.

9.7.10

Real como la vida misma.



Bonita letra y ritmo salsero desde Cuba, que nos cuenta una historia por la que muchos hemos pasado.

29.6.10

Quince anos non son nada.



Vellos encontros que acoden a un nun momento especialmente delicado. Quince anos non son nada...e un ve que é especialmente vulnerable antes os erros do pasado, ante esa carta que un desbotou, facendo a peor xogada da súa vida. Adrian fala ben, hai clubs nos que un tería que ter o carnet de socio de honra.

14.5.10

Sobran las palabras




Divina obscenidad, dar el máximo de piel y sin librarte de mi. Amo dejarte así....

12.5.10

Independencia musical



Video de la cantante cubana Diana Fuentes. Esta claro que si hubiese nacido en otro pais o la respaldase la industria norteamericana estariamos cansados de haber visto este video en nuestros televisores y haber escuchado la canción en las radios

15.4.10

Djavan ¿un ejercicio de dependencia?



Que estupendo poder vivir una historia grande como nos cuenta Djavan. Dejándose llevar por aquello que deseamos y queremos, independiente de condicionantes sociales, que nuestro ego manejara a su antojo e independientemente de que aqui lleguemos todos solos. Esto no lo podemos cambiar, pero si como será nuestro tránsito.

29.3.10

Líneas que confluyen?

Fin de semana que se sumerge en lo herculino. Desfile de sombreros y el plata que le sienta bien, a ella que sin duda merece el oro. La magia ártabra aparece en un lugar con nombre de pintor fracés que se encuentra con lo vegetal. Descansamos, porque el gin no ha sentado bien y cuando te das cuenta el auto te ha llevado a la villa sin personalidad. El sol brilla y hay que hacer cofidencias, el sombrero da la intimidad precisa y se traspasa la leve frontera, esa que me ha rondando en la cabeza en los últimos días. El sábado se presenta como un desafio. La primavera responde al desafio en una noche completa, prolongada en una prorroga mañanera que invita a abandonarse al sueño y al empate perpetuo. Sueño en medio vigilia, por el privilegio que el destino me ha otorgado. Capitulos de incopetencia que siguen engordando mi biografía personal. Y abrazos que saben a prorroga de eternidad en este valle temporal. Lunes vuelvo a la rutina y surgen las dudas si las cartas de navegación marcarán el mismo destino. Parece ser que la otra linea gusta de improvisar, algo previsible, quisiera que ambas cofluyeran en un bucle perfecto, pero no se...simplemente me gustaría que si esto no es así, o nunca podrá ser que no caiga en el engaño de rubricas falsas. Solo pido algo sencillo, una compañera que me ayude a llevar adelante el crimen más horrible, hacer desparecer mi soledad.

31.1.10

Alfredo Gonzalez "El último taxi"



Por si alguien se queda con ganas de escuchar más Alfredo González, aqui lo tenemos cantando "El último taxi". Un retrato de las escenas e historias nocturnas de cualquier ciudad. En el video le acompaña otro grande la música asturiana, Pablo Moro.

Un gran videoclip, para un tema extraordinario



Videoclip del tema "La nada y tu". Un temazo de corte existencialista con letra de Antón García, al que Alfredo González uno de los más grandes de la música en este momento ha dado su toque personal. El video me parece extraordinario a la altura de un tema como este. El tema está en asturiano. A continuación la letra para que podais disfrutarlo en todos los sentidos.

Cuando por ti venga la muerte
vendrá de la to mano, ciega,
guiándo-y los pasos un feble dolor.

Será como vistir de fiesta,
paxellu nuevu de domingu
que nun serás a quitar ya.

Nada habrá ente la nada y tu

Verás un rostru nel espeyu,
solombra escuro de la muerte
y tu nun vas saber quien ye.

Anuncia un tiempu de derrota
¿pa que preguntes? Nun apielles
que naide habrá que te distraiga.

Nada habrá ente la nada y tu.

Mañana vas salir tan ceo
que nun oirás la voz de l´alba
que grita, llama y te xuxuria.

Mañana vas salir tan ceo
que nun oirás la voz de l´alba
que llora por ti y t´apodera

Un homenaje al 2cv


Videos tu.tv


Una recreación con humor del anuncio televisivo del C4, pero en esta ocasión con un protagonista que ha compartido horas conmigo, un 2CV, y aun encima amarillo. Que recuerdos....

22.11.09

Visionando jams

Visiono viejos videos
en mis jams sabatinas improvisadas.
Rememoro el maldito domingo de comunión y promoción.
El carnaval de Tenerife que aún se cuela en mis sábanas
para recordarme lo que tengo de imperfecto.
Y entonces arriba se desvanece ese bús,
ese que se llevó la esperanza,
de que te pudiese volver a ver
en nuestro edén, en nuestra orilla mar.
Ahora las olas apenas me sugieren nada
tan solo pienso en los colegios, los sindicatos
y en esa mañana de sábado que me volvió al mundo repulsivo,
a la piscifactoría cotidiana en la que me revuelvo.
Dudo de que sea capaz de remontar presas
como lo hice contigo.
Los años y la desesperanza no son buenos reclamos
para asaltar piramides como antaño.

12.10.09

Pensión Desesperanza


Cuartos contiguos,
habitaciones separadas,
los tabiques del silencio,
las paredes del olvido,

puertas sin mirilla,
pasillos ciegos,
corredores infinitos,
barandillas laberínticas.

Alfombras mosaicas
librerías vacías,
mueble bar abstemio lindando
con televisores con taquilla.

Sábanas desarropadas,
sueños sin vistas al mar.
ácaros deambulantes,
suelos estimulantes

Tu sonrisa en mi móvil,
mi esperanza en textos perdidos en mi portátil,
mi noche perdida en este hostal,
mi vida desperdiciada en otras tantas noches como esta.

29.9.09

As costas de melaza

Nen en liña, nen desordeado, agardo sen confiar na sorte.
Mais chegas, non hai muerdago, pero estamos ante un templo que invita á fortuna.
O teu sorriso adivíñase máxico, mentres eu dexergo o horizonte.
A melaza acompaña as túas palabras, mentres cansados nos embarcamos nunha viaxe para pasar tempo, para medir o tempo, para vivilo tempo.
Horas costa arriba e costa abaixo.
Ata que debo devolverte á gran urbe atlántica e regresar ao pequeno soto mariñán.
Reincorpórome ao vello tedio das costas abaixo e arriba.
Coa visión de que hai algo máis alá deste tedio.
Os sorrisos de melaza que enmarcan a espera...unha lenta, pero doce espera.

Un airexa de brisa fresca dende o Atlántico.


A bandeira da derrota ondeaba nestas semanas pasadas. Pero o vento é caprichoso e este sábado trouxome unha airexa fresca. Novos aires renovadores, que inxectan ilusión nas veas. Airexa fresca, renovadora, e dobremente atlántica, pois chega dende A Coruña e cunhas orixes que se perden no outro lado do Atlántico.

Curiosamente, a brisa chegou a min mentres a agardaba á porta dun bingo, non entrei, non cantei liña, non merquei cartóns, simplemente tiven que agardar a que a súa presenza o seu acento envolto en melaza chegase ata min.

Foi estraño, máis que iso, docemente estraña a confianza que amosou en min. Recordoume vellas historias. Historias fermosas que comezaron con conversas de 3 horas por teléfono, mais aquí a diferencia radicaba en que estabamos cara a cara.

Ela tamén aposta polas sestas, polas doce horas de descanso. Alguén así, sen dúbida podería ondear no meu mastil, quizais en moi curto tempo.

21.9.09

Palabras de un exiliado

Es sábado por la noche y decido formalmente presentar mi condición de exiliado de la república de banderas rojas y piratas negros. Al fin y al cabo esta siempre fue una quimera de mi imaginación. Basta mirar alrededor para ver como todo se ha degradado. Bonaparte campa a sus anchas. Y yo ya ni aparezco en el mapa. Se agradece y mucho el gesto de la canciller de exteriores que se acerca a saludarme, consciente seguramente que estoy viendo algo que preferiría no presenciar.
Lo decía hace unos días, las repúblicas soñadas se acaban convirtiendo en repúblicas bananeras. Por lo tanto buscaré consuelo en otras playas, aliento en otras conversaciones y buscaré, si es que lo encuentro, a alguien que repare el daño hecho por la ilusión frustada.

18.9.09

NO SE A TI...


No se a ti,
pero a mi septiembre me deprime
hace que empiecen a caer las hojas de mi esperanza,
que mude mi cielo azul esperanza por un horizonte de ocres aburridos,
la lluvia inunda todo, hasta el cajón del ánimo.

Te entregas a la siesta, y las perspectivas
hacen que desees que esta sea eterna,
no la ves como una alternativa siniestra.

La siesta está ahí y todos tenemos derecho a disponer de ella.
Ya que no puedo disponer de ti.

El gris, las tejas, la lluvia, su ronroneo incesante...
la semana que consigue una prórroga,
haciendo que sábado y domingo seán los minutos de descuento.

Y todos en el medio. Grises, apocados, anónimos, desnortados.
Buscando un resquicio de verano en este septiembre
que nos destartala como a desorientados naufragos.

14.9.09



Deambular por lo predecible.
Para que, para nada, parachoques de decepciones.
varado en la playa de la amistad,
sin poder desembarcar más allá de los límites.
Espero mi carta de embarqué
para otras republicas acogedoras.
Donde pueda poner pie en tierra.
Donde pueda instalarme
con las toneladas de amor
que retienen mis bodegas.
Poco a poco voy perdiendo lo que nunca tuve.
Algún día quizás mires atrás
y veas como el rojo se diluyó en la rosa.

Como tus pantalones piratas
saquearon mi corazón.

Como soñé de nuevo con el Caribe
en estas tierras humedas.

Como el rón, no fue capaz de ensoñar,
edulcorar y mantenerte a mi lado.

Al fin y al cabo eres poesía
y por curiosidad,
quiero pensar que ha sido por eso,
refugias tus manos y entregas tus besos
a lo más prosaico.

Un sábado más ¿ascendiendo o descendiendo?

Otro sábado que se marcha por el retrovisor. Por delante una carretera vacía, un gps que no funciona, ni atisbos de coches o casas acogedoras en las que preguntar si la dirección que hemos tomado es buena...Y así seguimos otra semana por esa carretera recondita sin saber a donde nos llevará y sin saber que hacer...

Uno ya no sabe que pensar. Quizás el ir asumiendo que hemos perdido antes de partir, que nos hemos embarcado en una aventura en la que hay pocas posibilidades de que acabe bien, sirva para sentir menos tensión y responsabilidad.

Cuando hay poco que perder y mucho que ganar, uno se relaja. Pero en fin, delante esta el espejo de lo ambiguo. Bello, pero deformador de la realidad, te dice que te ha saludado, antes a lo lejos y tú ciertamente has notado que de vez en cuando te mira, pero no sabes si es por cortesía o como una asacarinada declaración de intenciones.

En fin, uno se relaja intenta ser el de 15 días atrás y poco a poco se va consiguiendo, cayendo a veces en el histrionismo, porque si algo no se va a restar es las ganas de vivir el momento. No nos pondremos caretas de misa de una. Seremos como somos y asumiremos las consecuencias.

Finalmente alguién irrumpe en la escena rafaguiana, con un ramo de flores y siguiendo un instinto, hurtándola al momento y destino, me hago con una rosa que sin dudarlo dejo en sus manos. El detalle parece gustar pero no es suficiente....



La rosa pasa a su bolso, y minutos después veo como sus mano se entrelaza con la del bonaparte de la semana pasada, un bonaparte que hace tiempo que está presente, un bonaparte que sin hacer ruido se va haciendo un hueco y me desplaza del mapa.




bonaparte, toma una mano y pone sus dos picas en Flandes con ósculos breves, sencillos, pero que no parecen incomodar, parecen ser el anuncio de nuevos capítulos. Capítulos que no se si me gustaría visionar. Es duro, sentirse estatua de sal, no miramos atrás por la amenaza biblica, y mirando adelante nos convertimos en estatuas igualmente. De momento lo que han conseguido es que yo empiece a pensar en abandonar mi sueño de republicas rojas, quizás estas solo hayan existido en mi imaginación. Quizás sea tiempo de rendirse, de arriar la bandera roja y sustituirla por la blanca. La derrota a veces es la opción más digna, al fin y al cabo es inútil sufrir por alguien a quien no le importas.

6.9.09

Mellor me sería usar sombreiro

A folla deixouse levar e nun dos remuiños do río quedou varada. Normal, todo o pasado deu lugar á frialdade, a miña presenza parecía molestar e logo fun espectador do que no debera. En fin...un ten anos, pode que chegue aos cen pero non aprenderei, é o que ten non distinguir corazón de cabeza. Esta última debería valer para algo máis que poñer un sombreiro, pero como eu non uso, pásanme estas cousas. Por certo que ninguén me fale das lagrimas de S. Lorenzo ou terá problemas....

1.9.09

Como una hoja en el Mandeo


Finalmente el sábado 29 asumí lo que debía hacer, pese al riesgo de caer en el más profundo ridículo. Influyó que ella tomase la iniciativa para saludarme, pese a los metros que nos separaban en la adega mágica. Despues fuera de ese entorno, solicité dos minutos de gracia para explicarle todas aquellas ideas y sentimientos que me rondaban por la cabeza desde hacía varias semanas. Todo aderezado con los dos regalos personalizados que tanto tiempo me ocuparon en estos días.
Su respuesta fue cálida e intermedia, apostamos por conocernos más para que pueda tener una base sobre la que decidir después, en principio según comentó hay cierta empatía, pero también miedo a embarcarse en algo que pueda salir mal, que pueda acabar en naufragio.
Por mi parte el miedo apenas existe pues pocas veces he tenido tantas ganas de embarcarme en algo similar, tanta confianza en que esta nave podría llegar a buen puerto. Por lo tanto tendré que dejar todo en manos del destino, y dejarme llevar como si fuese una hoja anestesiada a merced de la corriente del Mandeo, mientras discurre por los margenes del Paraíso entre Ríos.

Y buscándole una nota de humor a lo sucedido, este día hablaba con un amigo y le explicaba que ahora la espera e incertidumbre de saber que va a pasar... hará que sufra como si fuese un candidato a las elecciones presidenciales en Ruanda, viendo como cuentan los votos uno a uno, y luego los cargan en camionetas destartaladas, que no llevan rueda de repuesto, conducidas por tipos que no tienen carnet y que atraviesan el país por caminos sin asfaltar hasta llegar a la capital, donde unos funcionarios desganados contarán de nuevo los votos para dar el resultado final dos o tres días después, mientras miran en la televisión el partido del domingo. La historia no acabará ahí pues las elecciones son a doble vuelta, por lo que al domingo siguiente se repetirán las mismas escenas, y al final habrá que obtener más de un 20% de diferencia respecto al siguiente candidato, o de lo contrario las elecciones serán nulas y habrá que repetir el proceso. Y mientras el candidato (yo) a comerse las uñas esperando el resultado. Pero en fin las cosas son así

Lo más positivo es que expliqué mi proyecto de república ideal, y le sorprendió en cierta medida. Pudo haber salido todo mal, pero aunque así fuese pienso que ella continuaría teniendo esa dulzura innata para hacer el menor daño posible. Para que el proyecto se archivase sin hacerte sentir como un idiota.

Los hechos son así, ahora mismo mi cabeza y corazón sufren de una dulce metástasis amorosa, que se acrecienta de domingo a viernes por su ausencia. Al fin y al cabo su presencia es el único alivio y remedio posible para atajar la misma.

25.8.09

O porto do mariñeiro errante

As bandeiras roxas ondean,
amistosas, sinceras e nada altaneiras.
Mentres rindo pleitesía coas miñas historias abondosas, perfiladas, desfiañadas ás veces...
Pero a ledicia reborda os guións destas,
ao ver que de momento percibo un bo talante
por parte da miña capitana,
ante as historias embebidas de agosto
deste mariñeiro errante.

18.8.09

DIARIO DE DOS BESOS


SÁBADO 15 DE AGOST0
Un sábado muy especial. Seguramente el mejor 15 de agosto en muchos años. La duda me carcomía por dentro. Cual sería la reacción tras esos quince minutos de conversación de la pasada semana. Para mi asombro en una Rúa Fonte de Unta atestada de gente, en el momento en que ella pasaba, me ve, me busca con la mirada, esquiva a los nocturnos obstáculos,y viene hacia mi para saludarme, con esa sonrisa que escampa penas y que parece responder a mi presencia. Y como me suele pasar, las dudas vienen a mi para manifestarse a modo de "no puede ser que ese torrente de luz en forma de sonrrisa sea para mi". El caso es que así es, por un momento abandono la lancha salvavidas de la inseguridad y me hago un amago de acercarme, al mismo tiempo que la saludo con la intención de obtener dos besos. El primero bien, pero el segundo sabe a poco. Y uno se plantea que imperfecto es el ser humano. Nuestras retinas deberían venir provistas con un REC de serie, para pulsar en esos momentos y después poder recrearse cuando uno está a solas con la visión de esa sonrisa y de los dos besos obsequiados.
Besos que me recuerdan unos versos que escribi hace tiempo, versos sobre sensaciones, no sobre vivencias. Porque los de este sábado fueron besos sutiles, suaves pero al mismo tiempo contundentes "como una piedra destrozando el escaparate". Después volvi a las prácticas absurdas, llevando una conversación ñoña, en la que solo consigo sonsacar que en principio se marcharán a las 6 de la mañana. y la compañía que tienen por parte de dos amigos hace que me acobarde a la hora de afrontar mi cometido. Pasan las horas y me la encuentro de nuevo en la zona nueva, allí entre rafagas acierto a disfrutar por lo menos con los juegos de blancos y negros con los que viste en ese día. No me atrevo a hablar con ella, por la presencia de uno de esos amigos que intenta hacer ostensibles sus apetencias, mientras ella da una lección de saber estar apartando los garfios. El caso es que cuando me quiero dar cuenta incumple su contrato verbal, y a las cinco e media con un claro ejemplo de puntualidad británica, desaparece otra noche de mi vista. Quizás cansada por ver que no soy capaz de expresarle a ella todo esto que vengo recogiendo. Otra teoría podría ser que como si de cenicienta se trátase, a las cinco y media de la mañana puede tener miedo de que se descubra de que ella además de un ser adorable, puede ser una hermosa princesa y la musa de mi república de banderas rojas y piratas negros.
DOMINGO 16 DE AGOSTO
Bajo tarde de casa, afronto la noche solo. Y abajo en la calle por la que accedi por primera vez a mi república de banderas rojas y piratas negros, encuentro a Charlie que accede a aumentar mis conocimientos de las banderas rojas y piratas negros, y confirma que casi todas mis conclusiones acerca de la princesa, presidenta o capitana de esa isla maravillosa son ciertas, pero al mismo tiempo me alerta de las dificultades de tener algún papel importante en desarollo de la isla. Espero que algún día ese corazón escondido tras la bandera roja, bombee fuerte el vital elemento rojo al verme pasar, al leer mi nombre en su teléfono, o simplemente al leer estas lineas y sentir que cada una de estas letras está inspirada por ella.
Por lo demás al estar solo, no me atrevi a afrontar el acercamiento, ella estuvo unos minutos en la acera donde nos colocaramos nosotros el día anterior. Después volvió a desaparecer y pese a buscarla de nuevo en la zona nueva, nada supe de ella. Me confirmaron que con casi total seguridad ella no iba a estar en los Caneiros. Habrá que esperar al sábado, quizás por ser fiestas, hasta podría haber suerte y aparecer el viernes.
Espero romper el bloqueo de carácter indeciso y en la próxima ocasión, postularme para axudarla a llevar adelante nuestra república de banderas rokas, lo que podría acarrear dos consecuencias que me mudase a vivir a la ciudad del idilio permanente o el destierro de esa tierra ensoñada, en la que sin su consentimiento no tendría sentido mi presencia.

10.8.09

Convidación fructífera.

A historia escríbese en días e noites sinxelas,
amables como a nosa conversa.
Aínda que para iso haxa que reescribila,
configurar o cerne dos meus soños,
botando man dos novos datos,
envolvéndoo todo no anticiclón do teu sorriso,
capaz de sofocar a rebelión das soidades
que tentan navegar polos surcos da miña pel,
neste verán gris, de orballo e sorpresas
onde o teu sorriso, aderezado en brancas e azuis airexas
alonxa a máis mesta e tristeira néboa.

Para A.C

4.8.09

As verbas xurden espontáneamente descubrindo un peregrinar único cara ás estrelas, a unha galaxia cercana, e particularmente fermosa. Un camiño no que un simple astronauta como eu cada vez que se acerca á estrela desxada, vese na obriga de manifestar que iso pode ser un pequeno paso para un home pero un gran paso para min.




O estío afronta o último tercio
e eu tento agarrarme ao futuro.
Xa tes nome para min.
Aínda que sempre fuches
máis que iso.
O nome é só un formulismo
de todo o que se agocha tras de ti.
Gris e negro,
xogo de tinta endeble
para describir semellante
e inesquicible secuencias
coas que afogas a miña retina.



27.7.09

MEDIN O TEMPO

Hai unha cita que di que ás veces a busca da gran felicidade, non nos deixa disfrutar das pequenas alegrías.
Afortunadamente non me esta a pasar iso, pois estou a disfrutar como nunca de pequenos detalles cotiáns. Un saúdo, unha mirada, uns dedos que se despiden sutilmente. Todo iso fai que mida o tempo e que agarde a chegada do sábado.



MEDIN O TEMPO.

Medín o tempo
Medín o lugar
Medín as horas
ata te volver a atopar.

Me din que xa estas aquí
Medín para confluir en ti.

Medín, vin e sentín
o poder do teu sorriso,
do bálsamo dun candoroso saúdo

Dos dedos a cámara lenta
que testemuñan que non son invisible
Medín que reparas en min

Estela de azul e branco,
que pasa onda min
E me din que ten algo de senso o que estou a sentir.





21.7.09

PARA A.C.

Un saúdo,
unha predicción,
a man que se presta a rozar a miña
unha porta que se abre para ti e para min.
un sorriso teu que escampa mágoas,
cando é o tempo de vacinarse contra a desesperanza
de soñar cun paraiso de bandeiras roxas e piratas negros
que enchen de ron, sorrisos e ledicia
a illa da miña república soñada
do meu edén persoal do que xa es capitana.





7.6.09

La calle...


LA CALLE SOLEDAD

La calle soledad parecía eterna,
sin bifurcaciones o callejones inmundos que diesen lugar a la esperanza.
Discurría cuesta abajo, sin confidencias.
Sin latitudes, ni laxitudes que dulcificaran su tarea.
Era un calle y la soledad su tarea.
Allí recordé.
Allí pensé en todo lo que eran las otras vías.
Aquellas en las que conocidos te asaltan, aquellas en las que amigos te abordan, aquellas en las que amores te saquean, aquellas en la que todos nos independizamos.
Aquellas, estas, otras y aquellas que quisieramos tener ahora.





28.5.09

Alfredo González soplo de aire fresco en la música


Una sorpresa de las que hacía tempo que no llevaba es la que ilustra esta página, Alfredo González. A veces uno está cansado o desquiciado de buscar ese grupo que volva a hacer creer que hay algo en lo que creer en la escena nacional actual.
Y en ese momento surge el milagro en forma de cantautor asturiano con formas de rockero.
La primera característica es propia de su tierra, pero en la segunda sabe moverse también como los mejores. Estas lineas son por lo tanto para dar un merecido reconocimiento a la obra de un artista que también fue bien valorada por otros, pues la Televisión Pública Asturiana le otorgó el premio de la crítica 2008.
Alfredo González comenzó su carrera musical en el año 2003, con una autoedición titulada “La vida de alquiler”, pero desde entonces pasaron muchas cosas.
Entre ellas que acaba de firmar con el sello DFX la edición de tres discos, de los que de momento tenemos tan solo un en la calle “Dudas y precipios”. Una buena muestra de lo que puede acercarnos musicalmente este compositor. Habrá quien se pregunte cuales son sus referencias, a que suena Alfredo Gonzaléz. La respuesta es clara, podrían darse muchos nombres pero si hay alguno con el que se relaciona claramente es Quique González. Pero en este caso el debutante o desconocido logra cotas de brillantez que yo por lo menos todavía no le he escuchado al otro González.
Debo advertir que aquellos que busquen estribillos facilones y letras masticadas non deberían acercarse a la música de Alfredo González. Él ya lo dice todo en su presentación en myspace. En ella este licenciado en historia se autodefine como “pianista de título, guitarrista de adopción y escritor de servilletas por cuestiones de azar”.
Las letras llegan a la cumbre en temas como “Dudas y precipios”, “retruque” o en otros temas previos a la edición deste disco como “por mi escalera”.
Pero ante discos como este lo mejor es que cada uno descubra por si mismo los vicios y virtudes de Alfredo González sin que se os cuente el final de la película.

Os dejo una muestra con el tema "Retruque", empieza suave pero ojo es para disfrutar como va subiendo en intensidad.




5.3.09

O nadal xa non está iluminado.


O Nadal xa non brila. E é tempo de voltar a reflexionar. Das reflexións xurden versos.


Coroado en San Amaro
pola raíña de Montealto,
consagrado nos baixos dun hipermercado
e destrozado tras un longo adeus
prolongado pero non derogado
nos estetores do antroido.

Paseado ao amencer
coa desgraza de sobrevivir,
ao abandono non desexado.

Alonxado e alleo á forza
do disfrute dun café
dunha morna conversa soft.

A chuvia mesta inundou o auto,
e os meus ollos nesa noite onde todo mudou.
xamais odiei tanto Tenerife,
xamais desexei tanto viaxar a Roma contigo
e non como ata o momento espúrea e sucedaneamente.

E sigo a sentirme mal.
A noite dos xeroglificos abriume o camiño.
Daquela falamos claro, ti e eu.
Sós na piramide, mentres danzaban ao redor.
Agora xa niguén danza, xa ninguén bica,
agora só un lembra. Este un que lembra.

9.1.08

E o Nadal iluminouse

Nun día repentino a estrela
iluminou as tebras qeu cinguían o van do futuro.
E todo aconteceu como si nada
en datas morriñentas
cando os bicos saben a inicio de ano
a prorroga de eternidade.
QUE ASÍ SEXA...

23.10.07

LEGENDARIO AZABACHE. / Lendario Acibeche


Lendario Acibeche es la primera obra poética de Xosé Luis Sobrino, editada por Edicións Minskeiro. Así que si tienes curiosidad por los lazos con la poesía transiberiana, las conexiones hispanas y eslavas enmarcadas en el sentimiento imbuido de los parajes invernales puedes hacerte con un ejemplar de Legendario Acibeche, contactando con esta página.

Lendario acibeche é a primeira obra poética de Xosé Luis Sobrino, está editada por Edicións Minskeiro. Así que si tes curiosidade polos lazos entre a poesía transiberiana, as conexións hispanas e eslavas, enmarcandas no sentimento imbuido das paraxes invernais podes facerte cun exemplar de Lendario Acibeche, contactando con esta páxina.

Escribe a xlsobrino@gmail.com para hacerte con un ejemplar
Escribe a xlsobrino@gmail.com para facerte cun exemplar.



powered by ODEO

PARA RAUL



La vida nos ha dado otro de esos sustos en estos días. Raúl estuvo ahí, jugándosela, y no por voluntad propia. Fueron días en los que contÁbamos con lo peor, pensábamos que igual ya no podríamos oirlo hablar de nuevos grupos y volver a oírlo hacer sus bromas...Finalmente el demostró ser fuerte y que podía más que cualquier cosa que el destino le enviase. Bravo por él, queremos verte pronto con la guitarra demostrando tus evoluciones. Para Raul este tema del admirado Iván Ferreiro, "Ciudadano A" porque en estos días eso es Raul, para sus amigos es el Ciudadano A, el primer ciudadano, el más importante.


powered by ODEO

El fin.


Todo llega a su fin. Mi sueño américano demostró tener pies de barro y corazón de azucar glass, más volátil áun, pero eso si aderezado con delicatessen verbal. Ella se quedó en eso, en algo inconsistente y superficial que no supo ni pudo mantener la máscara hasta el final. Una ilusión vacía que se fue diluyendo, marchándose en silencio con sus zapatitos como este cuadro. Ahora es tiempo de centrarse en el presente y en el pasado, para poder mirar y crear el futuro.


powered by ODEO

Poesía en francés



Me he animado a traducir alguno de mis poemas al francés. Al fin y al cabo el mensaje va más allá del idioma

-----------------------------------------------------------------------

Nous parlons du même amour,
nous parlons la même pluie,
nous parlons du temps où le salpêtre
il est resté à Marseille.

Nous parlons du temps
dans lequel les taxis n'étaient déjà pas blancs
et je dépêchais les chaussées.
Nous parlons du temps où Lisbonne
il courait en descente
et tes culottes
ils donnaient les dos aux bancs de sable dans la tombée du jour.

Nous parlons du temps des baisers donnés,
fermes comme les pierres en détruisant la vitrine,
nous parlons de de ce qu'était la lumière,
nous rappelons ces oreillers d'ombre
nous parions les coins de bullicio,
en nous saisissant à cet amour en


nous inondant encore aujourd'hui avec la même pluie.
----------------------------------------------------------------------------

Montait la mousse lente
depuis hier et face à sempre,
ralentie, insomniaque, dans le temps où il était conscient
de duquel il ne devrait peut-être pas dire ceci ;
les rues diminuaient, réduites, abusées,
par la rougeur d'un été avec des frontières,
quand celui battu disparaissait.

Je ne voudrait pas retourner aux pratiques absurdes,
au temps où tu te recevais
parce que j'avais beaucoup compter
nous étions seuls et septembre griffait au hublot
fatigué, tracasse et découragé,
pour effondrer les rêves des nuits de pluie,
des tempérés mots d'amour,
des aubes de noirs espartos empêtrés.
-----------------------------------------------------------------------------

27.8.07

¿quedará algo baixo a mesta chuvia? / ¿quedará algo bajo la espesa lluvia?.





powered by ODEO



Esta tarde de domingo refuxiome no tempo que xa nin eu mesmo aproveitaría do refugallo. E penso no que tivo que pasar para que todo isto chegase a ser así. Penso en porque as axendas se voltan cada vez máis insensibles cando un marca unha vella entrada, cando esa persoa agachada tralo dato numérico ignora o noso SOS, a nosa chamada de auxilio, porque quizais xa non signifiquemos nada na súa carta de navegación vital. Quizáis nin sequera punto de atraque digno de lembranza, tan só estadía intermedia na que facerse cuns momentos para ir tirando, ata que chegue un porto que realmente mereza a pena.
Pásame como a Roy Batty, eu sen sabelo xa son o que son, e sen pretendelo ás veces teño visto, feito e sentido cousas que vós non creeriades.
É certo que non vin naves ardendo máis alá dos ceos de Orión, nin os raios C brilar máis alá das portas de Tanhäuser, pero vin como pouco a pouco as verbas, os rostros, os momentos, as auroras, os soños se baleiran de sentido e se perden máis alá da miña hiératica e absurda mirada. Porque neste caso a forza do meu amor si pode ser inútil, pero tanto ten porque todos eses momentos os vividos e os ensoñados se perderán no olvido como as bágoas na chuvia. Chegará entón o relevo dos soños desprendidos que como as follas se perderán neste outono que se achega, elas servas inocentes e pardo sustrato deses soños acolchados, tecnolóxicos, pero temporais, por desgraza tristemente temporais...

XOSÉ LUIS SOBRINO

Esta tarde de domingo me refugio en el tiempo que ya ni yo mismo aprovecharía de entre los desperdicios. Y pienso en lo que tuvo que pasar para que todo esto llegase a ser así. Pienso en porque las agendas se vuelven cada vez más insensibles cuando uno marca una vieja entrada, cuando esa persona escondida tras el dato numérico ignora nuestro SOS, nuestra llamada de auxilio, porque quizás ya no signifiquemos nada en su carta de navegación vital. Quizás ni siquiera punto de atraque digno de añoranza, tan solo estancia intermedia en la que hacerse con unos momentos para ir tirando, hasta que llegue un puerto que realmente merezca la pena.
Me pasa como a Roy Batty, yo sin saberlo ya soy lo que soy, y sin pretenderlo a veces tengo visto, hecho y sentido cosas que vosotros no creeriais.
Es cierto que no vi naves ardiendo más allá de los cielos de Orión, ni los rayos C brillar más allá de las puertas de Tanhäuser, pero vi como poco a poco las palabras, los rostros, los momentos, las auroras, los sueños se vacian de sentido y se pierden más allá de mi hiératica y absurda mirada. Porque en este caso la fuerza de mi amor si puede ser inútil, pero tanto tiene porque todos esos momentos los vividos y los ensoñados se perderán en el olvido como las lágrimas en la lluvia. Llegará entonces el relevo de los sueños desprendidos que como las hojas se perderán en este otoño que se acerca, ellas siervas inocentes y pardo sustrato de esos sueños acolchados, tecnológicos, pero temporales, por desgracia tristemente temporales...

XOSÉ LUIS SOBRINO

24.8.07

a cara e cruz das viaxes.


Hai imaxes que valen máis que mil palabras. A que ilustra o texto é do 1957. Medio século dende que Manuel Ferrol sacara esta instantánea.
Dende entón convertiuse no símbolo da emigración galega.
Imaxes como esta dábanse a cotío unha persoa, pai, nai, irmán que partía...ía buscar un futuro para el e para os que quedaban.
As caras dos que quedaban diciano todo. Eles quedaban sós, vendo como esa persoa se adentraba nun barco seguramente sen saber ler ou escribir apenas, viaxando cara a terras das que pouco máis coñecía que o nome.
Hoxe as circunstancias son distintas, hoxe afortunadamente son outros os que viaxan cara aquí. Pero non sei, hai algo que aínda conmove cando vemos estas imaxes, resulta máis facil sentir o que significa deixar atrás aos dun e a terra dun. Un que veu o que fixeron a xente que partiu nesa década e en décadas precedentes síntese obrigado a darlles unha homenaxe, sobre todo porque fai pouco iase un deses galegos que cruzou o mar no seu momento, pero que en ningún momento perdeu o sorriso e o acento doce da terra.
Para todos aqueles que viaxaron buscando un futuro mellor e que souberon ser póla de enganche e anfritrións para os seus paisanos vai esta homenaxe.
Agardemos que imaxes como esta sexan dentro de pouco historia,para os que cruzan de aquí a alá o charco, sexa no sentido que sexa.

18.8.07

Antonio Cougil Fernández, un adios a un emblema de la galleguidad en la diáspora






En noviembre del 2006 yo llegaba a La Habana y era recibido por Antonio Cougil Fernández. Previamente habiamos tenido algún contacto por escrito, pues mi visita podía ser aprovechada para ofrecer un pequeño recital poético a los gallegos que residían en la capital cubana y que se encargaban de mantener vivo el espíritu de esos centros que surgieron en las capitales del continente américano. Centros levantados con el esfuerzo de nuestras gentes, que acuciadas por la necesidad viajaban al extranjero, dejando su tierra, pero aún así sentían a Galicia como algo suyo y surgía para ellos la necesidad de no perder esos lazos entre ellos, creando centros de reunión donde matener vivas sus costumbres, así surgieron los centros gallegos.
El de La habana todo un referente pues en el ondeo por primera vez la bandera gallega que conocemos actualmente.
Yo fui recibido por Antonio Cougil, y el cumplió con ese estereotipo que se tiene de nosotros. Antonio se me reveló como una persona humilde, entrañable, cariñosa y cordial. Me abrió las puertas del Centro Gallego para que yo pudiese ese día hablar de lo que era mi visión de la vida con las paisanos que hasta allí se acercaron.
Es más él me ofreció su amistad y ayuda, porque si, porque surgió de él como un acto espontáneo. Yo ignoraba que al parecer venía luchando con una grave enfermedad desde hace tiempo. Creo que fue en abril aún hablé con el, se venía para España para disfrutar de unas vacaciones.
Regresó y hace unos pocos días me enteraba de la noticia. Antonio Cougil nos había dejado a los 79 años. El puede que se haya ido fisicamente, como un día lo hizo de Ourense, pero el recuerdo, esa risa amable y acogedora, escondida en su frágil segura seguirá conmigo en el recuerdo.
Para el esta melodía de Soulsavers, seguramente no le haga falta eso, que salven su alma pues la impresión es que esta estaba muy sana. También quiero recordar ese momento que vivi con el en ese impresionante salón del centro gallego, un salón que seguramente estará así de vacío sin la presencia de Antonio Cougil Fernández.


powered by ODEO

10.8.07

A ruta da seda / La ruta de la seda




powered by ODEO



Os pasos diríxense ao balcón,
e ti lenta e dual,
ignota e sensual,
non deixas de acudir...
A seda é a lixivia
que oprime os escuros pesadelos
que deixamos abandoados no chan.
Non os recollerás,
demasiado baldragas
para encher ese oco
que se abre ante ti.
A liberdade, a fiestra,
e ese horizonte
que eu exhausto
non atino a revelarche.

XOSÉ LUIS SOBRINO
--------------------------
Los pasos se dirigen al balcón,
y tú lenta y dual,
ignota y sensual,
no dejas de acudir....
La seda es la lejía
que oprime las oscuras pesadillas
que dejamos abandonadas en el suelo.
No las recogerás
demasiado endeble
para llenar ese hueco
que se abre ante ti.
La libertad, la ventana,
y ese horizonte
que yo exhausto
no acierto a revelarte.

XOSÉ LUIS SOBRINO

8.8.07

O máscaron das dúbidas


Ela dixo que a soedade se agochaba tralos meus ollos,
como un mascarón de proa, que ausente e edulcorodamente despreocupado,
se abandoa a si mesmo arrolado polo ir e vir da noite húmida e humilde.
Porque a soidade faite infranqueable, inaccesible, pero provocadoramente visible
mentres tentas ignorar que xa non estas a quedar comigo mesmo,
e xa nen atendes as doces dúbidas que transpiran sentimentos.
Porque as cousas pasaron como pasaron...
sobrevivimos ao naufraxio,
pero pagando o prezo
porque ti sen sabelo xa es o que es.


Xosé Luis Sobbrino
*************************************************************************************

Ella dijo que la soledad se escondía tras mis ojos
como un mascarón de proa, que ausente y edulcoradamente despreocupado,
se abandona a si mismo mecido por el ir y venir de la noche húmeda y humilde.
Porque la soledad te hace infranqueable, inaccesible, pero provocadoramente visible
y ya ni atiendes las dulces dudas que transpiran sentimientos.
Porque las cosas pasaron como pasaron...
sobrevivimos al naufragio,
pero pagando el precio,
porque tú sin saberlo ya eres lo que eres.

Xosé Luis Sobrino



powered by ODEO

31.5.07

Un pequeno adianto


Reproduzo o poema publicado na revista cultural A Xanela, na seu número da primavera 2007. Este vai adicado a unha persoa importante que coprotagoniza a miña vida.

O TEMPO EMBEBIDO DE SALITRE


A Raisa



¿Non sentes a necesidade de apreixar o meu corpo ferido de sal?,

o outono despídese da praia e aínda non asimilaches a noite descalza,

os paseos costa abaixo, pendurados do tempo,

esfarelando os bicos, contándoos para non esquecer ningún.

Apreixa mentres poidas o ron nesa copa medio baleira,

o amor nesta cunca rebordante,

novembro que nos escapa líquido entre as mans.


X.L. Sobrino-----------------------------------------------------------------------
EL TIEMPO EMPAPADO DE SALITRE


A Raisa

¿No sientes la necesidad de apresar mi cuerpo herido de sal?

el otoño se despide de la playa y aún no asimilaste la noche descalza,

los paseos cuesta abajo, colgados del tiempo,

deshaciendo los besos, contándolos para no olvidar ninguno.

Apresa mientras puedas el ron en esa copa medio vacía,

el amor en esta taza rebosante,

noviembre que nos escapa líquido entre las manos.

X.L Sobrino





powered by ODEO

6.2.07

Un ejemplo de buena poesía cubana.




powered by ODEO


El otro día dándo un paseo por la red, me encontré una página dedicada a poetas cubanos. Entre ellos encontré un rinconcito dedicado a Elmys García. De su poema me quedé con este extracto, me parece buenísimo.

ELMYS GARCÍA

al mirar mi cuerpo extendido
como un mapa en medio de la noche;
en mi diario de a bordo
anoté la fecha de tu regreso,
me propongo
librarte de preguntas,
no hay peor exilio
que el que llevamos dentro;
mi universo
es la cama donde duermo,

1.2.07

Ubi bene ibi patria



Marina Tsvietáieva


Anduve enamorada del amor
Y no encontré el amor en parte alguna.

Todas las casas son ajenas para mí,
ajenos para mí todos los cuerpos.

Mi patria no es mi lengua,
ni tampoco la calle de mi infancia.

No me importa en qué lengua
han de desentenderme los lectores.

Ya estaba fuera de mi patria
cuando estaba en mi patria.

Como madera que arrastra la corriente
encallada quedé en cualquier parte.

Nada fue nunca mío,
ni siquiera lo que creí más mío.

Nací muerta. A un muerto
habéis golpeado hasta sangrar.

Tenéis sangre en las manos.
No es mi sangre, es la vuestra.

Ya estaba sola cuando no estaba sola.
Ya estaba muerta cuando estaba con vida.

29.1.07

La innombrable






Wendy james - Nameless one


Hay noticia acerca de uno de mis iconos. Wendy James de hecho ella fue quien puso rostro, un rostro retocado con un aire de mosaico que despistaba y la convertía en una estatua griega. Ella supo adoptar un aire misterioso, pero sugerente en su etapa en solitario bien un estilo envolvente, provocador sensual en la anterior etapa en Transvision Vamp.
Personalmente me gusta más su parte final, el ultimo cd de transvision y el primero que saco en solitario.
Ropa negra contrastando con el pelo rubio platino, suelto y letras como ven y baja con la sin nombre, the nameless one...lo dicen todo. Un lujo para los sentidos.
Y lo mejor que en febrero tendremos nuevo disco del nuevo grupo de Wendy. El grupo se llama Racine y el disco Racine number two, Ya que ya existe una primera entrega que se titula Racine number one.

Una de cine negro



Gustavo Cerati Crimen (Juanhack303)


Vamos a probar a introducir algún video. En este caso de un tema de Gustavo Cerati. Mi pasión por el rock argentino es algo que no oculto, y menos cuando se trata de un grande como Cerati. El tema se titula Crimen.
El video es muy bueno y la canción se llevó en el 2006 el grammy latino al mejor tema de rock.
Ved y juzgad.

Una canción que es todo un poema







powered by ODEO



Os sirvo una canción preciosa, con una letra preciosa,
cantada por una voz preciosa a la que acompaña un rostro precioso.
En fin todo una preciosidad.

Nao hesitava um segundo.

Entre os teus olhos azuis
E um quadro azul de Picasso
Entre o som da tua voz
E o som de qualquer compasso
Entre o teu anel de prata
E todo o ouro do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

Quantas ondas há no mar
Quantas estrelas no céu
Tantas quantas nos meus sonhos
Foste minha e eu fui teu
Entre o teu anel de prata
E todo o ouro do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

Entre o céu da tua boca
E a luz do céu de Lisboa
Entre uma palavra tua
E um poema de Pessoa
Entre a cor do teu sorriso
E todo o brilho do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

Entre o teu anel de prata
E todo o ouro do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

25.1.07

No meu apeadeiro - En mi apeadero




powered by ODEO


-------------------------------------------------------------------------------------
Chove na estación do fastío terminal
e non fun quen de mercar un billete
que me saque do apeadeiro
da monotonía cotián
por medo a que non me asegures un tránsito livián
e pracenteiro á cidade do idilio permanente.
-------------------------------------------------------------------------------------
Llueve en la estación del hastío terminal
y no fui capaz de comprar un billete
que me saque del apeadero
de la monotonía cotidiana
por miedo a que no me asegures un tránsito liviano
y plancentero a la ciudad del idilio permanente.

Complementos a este poema.




powered by ODEO

Recientemente revisaba los poemas de Lendario Acibeche y me encargaba de la traducción de los mismos. Uno de ellos hablaba de una mujer a la deriva, sola, con problemas con determinadas sustancias, y todo inspirado por una imagén que vi un día. Ahora hago el camino contrario e ilustro el poema con una imagén y con una canción.
-------------------------------------------------------------------------------------

Cae la noche en la ciudad vacia,
el pálido rostro opiáceo
circula por calles manchadas por siempre,
buscando nuevos ojos
que calidezcan su abúlica existencia.

Párpados carboneros cerca
de los hermosos labios negros,
ignorados por poderosas conciencias
e insensibles amantes.

Caminar lento,
balanceando mórbidos pasos decadentes,
enterrada en la estrellada moqueta
de su reino nocturno.

Solo una mirada desesperada,
del único hombre con lagrimas
podrá desvelar la hermosa existencia
de la genuina esencia azabechada.

Fútbol y canciones




powered by ODEO


Hace tiempo me encontré con esta canción. Es interesante que un futbolista pueda llegar a inspirar temas con este. Hay alguna canción más dedicada a Maradona, por ejemplo de Andrés Calamaro.
Andrés, Andrés....un genio capaz de lo mejor y de lo peor, al igual que Maradona.
El caso es que Charlie García homenajea a Dieguito y yo lo pongo aquí para que juzgueis. Que es más grande la magia que nos dejo Maradona con su fútbol o temas como este.?????

24.1.07

Entre dos mares





powered by ODEO


Hoy me apetece recomendar una película. Con el título de "Entre dos Mares-Li" se exhibió en España, mientras que el título original era "Between the devil and the deep blue sea". La película es una maravilla, tanto por la historia, como el ambiente que recrea, a lo que ayuda la música.
Por supuesto hablamos de un drama, de esos que tanto me gustan.

Hay frases en la película que ya te indican todo:

- Cuidas de todo el mundo, incluso de mí. ¿Por qué?.
- Porque de eso trata la vida.

En la película se cuenta la historia de una extraña amistad entre un adulto, un marinero rudo, triste y solitario que está de vuelta de todo y una encantadora y alegre niña china. Nikos es el operador de radio de un barco mercante que acaba de llegar a Hong-Kong. Está cansado y desea olvidar sus problemas fumando opio. La inocencia y la esperanza regresan para él cuando conoce a Li, una niñita china que malvive en una casa flotante y que se dedica a limpiar barcos y vaciar contenedores de basura para sobrevivir. Pese a todo ella no pierde la sonrisa y las ganas de ayudar a los demas. Alguien tan pequeño e inocente logra sacar del caparazón en el que se habia encerrado el rudo marinero. Una historia lenta basada a su vez en un libro del escritor griego Niko Kavvadias en la que se habla de sentimientos, totalmente desaconsejable para quien vaya buscando acción, persecuciones o disparos.


He intentado conseguir la pelicula pero no la encuentro por ningún lado.
Es francesa del año 1995 y está dirigida por Marion Hansel y protagonizada por: Stephen Rea, Ling Chu, Adrian Brine, Maka Kotto, Mischa Aznavour

19.1.07

Aleluya Garaje Jack de nuevo.







powered by ODEO


Me acabo de enterar de que Garaje Jack siguen ahí. Pensé que se habían marchado, había escuchado que el grupo de iba a disolver. El mejor grupo de rock sureño que he escuchado, y la mejor voz de España, sin duda la de su cantante Laura Rubio.
Casi, casi digna de hacerle sombra a The Mother Station.
Además no se quedan solo en la potencia o la dulzura de la voz de Laura, sino que las guitarras son precisas, contundentes o suaves según se requiera.
Vamos que para mi es un placer que además canten en castellano, pero seguro que también es un alivio para los Black Crowes.
De cantar en inglés el mercado américano si hubiera justicia en el mundo llevaría nombre garajero.
ANIMO y a ver si los puedo ver de nuevo por Galicia. Creo que se dejarán caer pronto por Vigo. Ahí atrás pude disfrutar de dos de los mejores conciertos de mi vida.
Si quereis escuchar algo ahí os dejo el tema Cinco Rosas, también podeis saber más de ellos en su página web.


6.1.07

Mi Betanzos artístico










powered by ODEO



Hace un año, tuve la tarea de realizar unas fotos para que quedase patente la relación de Betanzos y la literatura. Por una vez pecaré de inmodestia, creo que consegui establecer más o menos esa relación a través de estas fotografías.
Es importante la belleza de lo que se mira, pero también la óptica con la que uno se enfrenta a esa belleza. Una ciudad como otras hermosa, pero capaz de sugerir lo más triste si la soledad nos acompaña. Veamos sino las fotos y escuchemos a Andres Lewin.

4.1.07

el beso











powered by ODEO


Era algo que me debía. Tenia que enfrentarme a mi, a los recuerdos y ese mar de sensaciones que fue la partida de Cuba.
Debía escribir algo reflejar lo que fue marchar y lo que es estar ahora aquí a 10.000 kms de distancia. Por suerte Zairis nos acompañó y pudo captar lo que fue el beso de despedida. Está claro que no soy tan buen modelo como los que figuran en fotos clásicas(basta ver la de al lado). Uno en Paris y el otro en La Habana. Pese a todo les veo sus semejanzas, y lo importante es que este es mi beso, mi despedida, mi aeropuerto y mi momento.